Sufisme, ook wel Tassavuf,  wordt doorgaans beschreven als het mystieke pad van Islam, of liefde.

Het is geen theorie of kennis die overgedragen kan worden met woorden of boeken,  maar in de leer van een Sufi leermeester als het ware tot leven komt. Een levende leer die je eigen maakt door te beginnen met de reis naar je binnenste om antwoorden te vinden op levensvragen. Om achter de diepere betekenis te komen van alles wat is. Om te kunnen groeien in spiritualiteit, maar ook in karakter.

Sufisme is in essentie een profetische leefwijze die alleen geleerd kan worden door het te leven, te beleven en er naar te handelen.  Een goddelijke wijsheid, genaamd ilm al-ledunn, die gaandeweg en doenerwijs aan de Sufi wordt geschonken om de hart en ziel te zuiveren en terug te brengen naar de oorspronkelijke staat van zuiverheid, waardoor men de Goddelijke Werkelijkheid en Eenheid (weer) kan herinneren en ervaren.

De Sufi is degene die verfijnd is, zowel in zijn verschijning als in zijn gedrag. Hij of zij is een persoon die zachtaardig, geduldig, eerlijk en vriendelijk is, die begaan is met zijn medemens en wiens karakter ontzag afdwingt. Een persoon die dag na dag, beter en beter wordt en steeds hoger de spirituele lat opklimt. Als een Sufi de ultieme realiteit van Sufisme heeft bereikt, dan heeft hij of zij de ultieme schoonheid en verfijndheid bereikt. Het is dan alsof zijn innerlijke, dat dicht bij Allah de Allerhoogste is, zich heeft veruitwendigd. Zo een persoon verschijnt naar buiten toe volledig zoals hij werkelijk is. Deze mensen zijn binnengetreden in een andere wereld. Voor hen is er geen scheiding meer; alleen maar eenheid.  Het karakter van zo een mens is een erfenis van het schone karakter van de profeet Muhammed (v.z.m.h.)